Naar aanleiding van vragen die ik aan mijzelf stelde, wil ik jullie in deze blog meenemen in enkele overwegingen over wederkerigheid. Wederkerigheid gaat voor mij over de dans van geven en nemen, uitreiken en aanvaarden, creëren en ontvangen.
Dat of iets wat geeft en ontvangt kan van alles zijn: mensen, dieren, planten, gebeurtenissen, etc.
Dat wat gegeven of ontvangen wordt kan ook van alles zijn: complimenten, materiële zaken, liefde, aandacht, zorg, etc.
Als er sprake is van wederkerigheid is er een dieper ervaren contact en dat geeft voldoening en is betekenisvol. Vaak is die wederkerigheid er wel, alleen zijn we ons er niet bewust van.
Een pizza laten bezorgen en voor de televisie opeten, bevat minder wederkerigheid dan zelf ingrediënten voor een maaltijd kopen, daar jouw energie aan toevoegen en een maaltijd klaarmaken, genieten van het eten en dankbaar zijn voor de voeding. Als je je maaltijd deelt met anderen kan die wederkerigheid vermenigvuldigd worden.
Het is hierbij ook een kwestie van bewustzijn en intentie:
Kun je de wederkerigheid zien die er is als je een pizza bestelt?
Als je een maaltijd voor je gezin klaar maakt, is dat dan vooral een praktische handeling? Of sta je stil bij je intenties, de liefde en zorg voor je gezinsleden?
In interacties gaat het om vier stappen die nodig zijn voor de wederkerigheid (Zie afbeelding). Welke stappen op een constructieve wijze worden gezet, is afhankelijk van de wijze waarop A en B stevig in hun eigen schoenen staan, en niet (onbewust!) afhankelijk zijn van de reactie van de ander.
A creëert iets en deelt dit. Verstoring treedt op als A intern weinig creëert. Het kan zijn dat A wél ideeën heeft, maar dit niet deelt vanuit de overtuiging “het doet er toch niet toe” of bang voor negatieve reacties.
B staat open voor hetgeen door A gedeeld wordt. Verstoring treedt op als hetgeen gedeeld wordt niet passend is bij behoefte van B (die kan dat op passende manier aangeven). Maar voor sommige mensen is ontvangen lastig.
B erkent hetgeen wordt door A wordt aangereikt, Dat kan ook zijn “dank, maar ik heb hier geen behoefte aan”. Als B erg gericht is op zichzelf, dan zal die erkenning uit kunnen blijven of teleurgesteld kunnen reageren als hetgeen aangereikt wordt niet is wat hij wil.
A ontvangt de reactie van B. Als A niet zo stevig in eigen schoenen staat, zal die zich afgewezen kunnen voelen als B geen interesse heeft. Of A is vooral gewend om te geven, en niet te ontvangen.
Ik wil extra stil staan bij ons vermogen om te creëren. Het is dáár waar de ontmoeting met je diepere laag plaatsvind, en waar je die vorm kunt geven. En ik denk dat de vorm minder van belang is. Het is belangrijk dát die diepere laag ontmoet en gezien wordt en ruimte krijgt. In de vorm van kunst, een mooi boeket bloemen in huis halen, een klein geschenk voor iemand kopen, je huis schoonmaken, etc.
Als je veel gericht bent op consumeren / ontvangen, droogt die bron op. Je bent vooral bezig met het beoordelen van wat je krijgt aangereikt. Of het nou een televisieprogramma is, de kwaliteit van de pizza die je hebt laten bezorgen of de reacties van de mensen om je heen. Dan wordt het zuur, en haal je de wederkerigheid uit jouw eigen leven en uit het leven van anderen.
Wat creëer jij? Wat is je intentie?
Let eens op, wat er allemaal wordt aangereikt aan jou! Of dat nu is of iemand je ergens voorrang geeft, een vlinder die je ziet, een traktatie van een collega die jarig is, je adem, etc.
Kun je het ontvangen? Kun je het ervaren als een geschenk?
Wat doe jij er dan mee? Toon je dankbaarheid? Voeg je iets toe aan hetgeen je gegeven wordt, en geef je het dan door?
Kun je ontvangen wat iets of de ander teruggeeft?
Mocht je reacties naar aanleiding van deze blog willen achter laten, graag!
Alle goeds!
